Renate deel 1

Renate Brice was slechts zeventien, maar haar flink ontwikkelde tieten, haar lange blonde haren en haar slanke benen deden haar enkele jaren ouder lijken. Nu ze voor het eerst het jaarlijkse bal van het stadje Princetown mocht bijwonen, doch wel onder het streng toekijkende oog van haar ouders, Bob en Marla, had ze dan ook geen probleem danspartners te vinden. Maar verder dan een dansje, met de daarbij gewisselde woorden, kwam het niet. Daar waakten haar ouders wel over. Telkens een jongen van plan leek wat nader kennis te maken, zelfs maar voor een gezellig babbeltje, doken ze op en loodsten haar kordaat weer mee naar hun tafeltje. Tot een groepje van vier jongemannen de balzaal binnenkwamen, meteen op de bar afstevenden en daar luidruchtig begonnen te drinken. Renate merkte meteen dat het niet om jongens uit de stad ging. Waarschijnlijk waren ze vrij toevallig op dit feestje gestoten, meende ze, want in tegenstelling tot de plaatselijke bewoners hadden ze zich voor de gelegenheid niet op hun paasbest uitgedost. Ze droegen gewoon jeans, T-shirts en gympies. Vooral een van hen viel haar op. Het was een pezige, wat ouder lijkende jongen met golvende zwarte haren en een gebronsde huidskleur. Alsof hij haar blik voelde, draaide hij zich net op dat ogenblik om, met zijn glas nog in de hand, en keek in haar richting. Ze werd getroffen door de blik in zijn grote, donkere ogen. Hij zei iets tot zijn metgezellen, plaatste zijn glas op de toog en kwam in haar richting toen de leden van het orkestje een nieuw deuntje inzetten. Enkele andere jongens kwamen ook naar haar toe, maar hij was hen voor, maakte met zijn hand een nonchalant uitnodigend gebaar in haar richting en keek intussen even dreigend naar de andere would-be dansers. Deze dropen meteen af, alsof ze wel aanvoelden dat ze tegen hem geen schijn van kans maakten. Voordat haar ouders hadden kunnen protesteren of zelfs maar commentaar leveren op de brutale handelswijze van de kerel, was Renate snel recht gesprongen en met hem naar het midden van de dansvloer gelopen. Het was een traag, romantisch nummer en ze liet hem zijn armen om haar heen leggen terwijl ze begonnen te schuifelen. Na enkele seconden al voelde ze hoe hij haar dichter tegen zich aantrok en zijn wang tegen de hare legde, in een houding die haar ouders zeker niet konden waarderen. Evenmin als het feit dat hij zijn onderlichaam zo tegen haar aan perste, dat ze duidelijk de zwelling in zijn broek op haar buikwand kon voelen. Hoewel dat niets nieuws voor haar was, omdat ze die avond al wel meer gemerkt had dat dansen met haar de jongens een erektie bezorgde, schonk het haar dit keer toch een volkomen nieuw en vreemd gevoel. “Hoe heet je?” fluisterde hij haar in het oor. “Renate Brice”, fluisterde ze terug, “en jij?” “William Doyle.” Ze trok haar hoofd even van zijn schouder en keek hem aan. “Je woont hier niet in de buurt geloof ik?” vroeg ze. “Ik heb je hier tenminste nog nooit gezien.” Hij lachte. “Nee”, bevestigde hij. “Ik woon in de nabijheid van Selmerville. Dat is over de grens in Mississippi, vlak bij de rivier. Zowat dertig mijl hiervandaan.” “En wat brengt je zo ver van huis?” wou Renate weten. De jongeman haalde de schouders op. “Gewoon een avondje stappen met de vrienden”, verklaarde hij. “We waren de oude vertrouwde omgeving een beetje beu en wilden eens een ritje maken. Toevallig zagen we dat er wat aan de gang was in deze feestzaal en we kwamen een kijkje nemen. Zeg eens, zou je er niets voor voelen een frisse neus te halen?” Renate drukte zich wat van hem weg en keek hem aan. Zijn donkere ogen leken zich in de hare te boren. Spijtig schudde ze het hoofd. “Sorry, maar dat zouden mijn ouders nooit goedvinden”, zei ze met een blik in de richting van hun tafeltje. Hij volgde haar blik en grijnsde. “Och”, probeerde hij, “Je kunt altijd wel ontsnappen zonder dat ze het merken.” Weer schudde Renate haar hoofd. “Dan ken je paps en mams nog niet”, verklaarde ze. “Ze houden me als haviken in de gaten.” De muziek stopte en William Doyle bracht haar terug, met een hoffelijke hoofdknik in de richting van haar vader en moeder, die hem somber aankeken en wachtten tot hij terug bij de bar was om commentaar te leveren. “Hou je maar ver van die kerel”, zei Bob Brice. “Ik ken dat type. Hij deugt niet. Kijk eens hoe hij staat te hijsen. En hij is veel ouder dan jij. Zeker midden in de twintig.” Renate haalde de schouders op en antwoordde niet. Ze keek vol afwachting in William Doyle’s richting, hopend dat hij weer zou komen opdagen voor een dans, maar dat gebeurde niet. Teleurgesteld bracht ze de resterende tijd door met andere danspartners. Om elf uur ging ze met haar ouders naar huis, ondanks het feit dat het bal nog lang niet afgelopen was. Maar haar vader en moeder waren van oordeel dat het bedtijd was voor meisjes van zeventien. Wat een kneuzen, dacht Renate verbitterd, terwijl ze tussen hen in over straat liep en achter haar nog het feestgedruis hoorde. Ze behandelden haar echt nog als een kindm terwijl ze toch al zeventien was en ervan droomde de liefde te leren kennen waarover ze tersluiks al wat gelezen had en waarover haar vriendinnen op school al sterke verhalen opgehangen hadden. Niet dat ze alles daarvan geloofde. Sommige dingen waren gewoon te onvoorstelbaar, meende ze… Thuis nam ze een douche, terwijl Bob en Marla Brice nog wat TV keken, dan wenste ze hen welterusten en ging naar bed. In haar nachtponnetje lag ze met open ogen naar het plafond te staren en beeldde zich in dat een knappe jongeman elk ogenblik kiezeltjes tegen het raam zou werpen en haar zou uitnodigen voor een klandestien rendez-vous. Om middernacht had ze, toen haar ouders ook naar bed waren gegaan, nog geen oog dicht gedaan… En dan gebeurde het plotseling… Tik! Even kon ze haar oren niet geloven. Tik! Tik! Het kon niets anders zijn. Iemand wierp met grind tegen het raam. Haastig sprong ze uit haar bed, sloeg haar nachtponnetje om zich heen en ging kijken. Tik! Tik! Tik! In de tuin zag ze vaag in het donker een gestalte staan. Haastig, voordat deze zou doorgaan met grind te werpen en mogelijk haar ouders wakker zou maken, opende ze het raam en leunde naar buiten.. “Wie is daar?” fluisterde ze. “William Doyle”, klonk het onderdrukt. Een ogenblik kon ze de naam niet plaatsen. “Wie?” vroeg ze. “William Doyle”, herhaalde de jongeman. “We hebben met elkaar gedanst, weet je nog?” Nu herinnerde ze zich de vreemde jongeman op het bal. Hoe was hij hier gekomen? Hoe had hij geweten waar ze woonde? Sterker nog, hoe had hij geweten welk raam dat van haar slaapkamer was? “Wat wil je?” vroeg ze geintrigeerd. “Het is een mooie nacht, net geschikt voor een ritje”, zei de jongeman. “Ik vroeg me af of je zin had mee te gaan?” Renate stond in tweestrijd. In haar heerste een sterke drang naar het loswerpen van alle banden. Ze herinnerde zich de manier waarop hij haar tijdens het dansen tegen zich aan had gedrukt, de wijze waarop hij haar in de ogen had gekeken. Anderszijds was ze ook wel bang. Stel dat haar ouders hen betrapten? Ze had nog nooit iets dergelijks gedaan. Het verlangen won het van haar angst. Naar de duivel met haar ouders, dacht ze, en de manier waarop ze probeerden haar nog steeds als een kind te behandelen! “Ik kom”, fluisterde ze. “Me even omkleden, dat is alles.” Ze sloot het raam, trok haar nachtkleren uit, gleed in een slipje en beha, en trok haar jurk over haar lange blonde haren. Met haar schoentjes in haar hand sloop ze op de tenen de slaapkamer uit en de trap af. In de keuken, bij de achterdeur, aarzelde ze opnieuw. Kon ze het risico lopen, deze open te laten? Of zou ze de sleutel meenemen? Ze besloot tot dit laatste. Je zou maar net zien dat er die nacht een insluiper kwam en dat haar ouders gewekt werden! Ze liep de achtertuin in, na de deur zorgvuldig op slot gedaan te hebben, trok buiten op het gras haar schoentjes aan en liep dan om het huis heen naar de voortuin. William Doyle stond op het trottoir te wachten. Hij glimlachte breed toen hij haar zag verschijnen. Onmiddelijk nam hij haar bij de hand en trok haar mee. “Dat ging snel”, complimenteerde hij Renate. “Waar gaan we heen?” vroeg ze, een beetje ongerust om zich heen kijkend. De buren waren misschien nog op het bal, maar elk ogenblik kon iemand verschijnen die op weg naar huis was. En als ze herkend werd, zo na middernacht op straat met een vreemde jongen, zouden haar ouders zeker op de hoogte gebracht worden in dit kleine stadje. “Naar de auto, natuurlijk”, antwoordde William Doyle. “Het leek me geen goed idee pal voor je voordeur te parkeren. Hij staat om de hoek.” Renate slaakte een zucht van opluchting toen ze de hoek omsloegen en daar in het duister tussen twee straatlantaarns in naar de donkere massa van William Doyle’s auto liepen. Een klein beetje ontgoocheld was ze wel, toen ze zag dat het om een oude pick-up ging. William Doyle opende het portier aan de passagierskant en liet haar instappen. Dan nam hij zelf achter het stuurwiel plaats, startte en reed weg. Renate keek zenuwachtig voor zich heen. Ze voelde de zijdelingse blik van de jongeman. “Waarheen?” vroeg deze. “Hoe bedoel je?” wou Renate weten. “Nou, er is in de buurt toch wel een plekje waar jonge stelletjes bij voorkeur heen gaan?” stelde hij. Renate’s hart klopte zo luid, dat ze vreesde dat hij het zou kunnen horen. Ze slikte even. “Nou…”, zei ze dan aarzelend, “er is een heuvel net buiten de stad, waar vrijende stelletjes heen gaan. Maar ik weet niet of…” “Toon me de weg maar”, grijnsde William Doyle. Renate overwoog even te weigeren, hem te vragen haar terug naar huis te brengen, maar dan dacht ze aan de vele keren toen ze net op iets dergelijks gehoopt had. De afgunst die ze gevoeld had wanneer haar vriendinnetjes op school vertelden over wat zij tijdens donkere nachten met jongens in een auto gedaan hadden. Ze begon de jongeman aanwijzingen te geven en nauwelijks een kwartier later bracht hij de pickup tot stilWilliamd op een open plek aan de top van de heuvel, van waar men een panoramisch uitzicht had op het stadje. Renate zat tegen het portier aangedrukt en voelde haar hart wild bonzen. Toen William Doyle zijn hand uitstak kreeg ze even de aandrang het portier te openen en het op een rennen te zetten, maar hij opende alleen maar het handschoenenvak voor haar en haalde daar een heupfles uit. Na zelf een flinke slok genomen te hebben hield hij haar de fles voor. Ze schudde het hoofd. Hij haalde de schouders op, nam nog een slok en borg de drank dan weer weg. Dan ging hij wat zijwaarts zitten en legde zijn arm op die van de bank. Renate voelde zijn vingertoppen op haar rechterschouder rusten en slikte krampachtig. “Waar zijn je vrienden eigenlijk?” vroeg ze, als om met haar woorden uitstel te verkrijgen. “Jullie waren toch met zijn vieren, geloof ik?” “Ja, maar we zijn met twee auto’s gekomen”, verklaarde William Doyle. “De anderen zijn met drie‰n in de andere wagen vertrokken.” Zijn vingers drukten nu harder op haar schouder en begonnen een licht strelende beweging te maken. Renate voelde kippevel verschijnen op haar hele lichaam. Haar spieren leken volkomen krachteloos te worden en toen de jongeman zijn hand helemaal op haar schouder liet vallen en haar naar zich toe trok, kon ze geen weerWilliamd bieden. Ze gleed naar hem toe. Zijn gezicht daalde naar het hare en ze voelde zijn lippen op haar mond. Met zachte aandrang wurmde hij zijn tong in haar mond, die ze gewillig opende, hoewel ze nog nooit een tongkus gegeven had. Het binnendringen van het warme, vochtige orgaan deed haar hevig rillen en ze hoorde haar ademhaling versneld door haar neusgaten fluiten.