Renate deel 3

Renate staarde omlaag naar de gezwollen vleesworst in haar handje. In het maanlicht dat door de voorruit naar binnen viel was elk detail duidelijk te zien. Ze zag de gezwollen, bolle, paddestoelvormige kop net boven haar handje uitkomen en voelde heel het lid kloppen tussen haar vingers. Automatisch plooiden deze er zich omheen. De huid van de stam was glad, zacht en warm. Daaronder kon ze de kraakbeenribbels voelen en de andere, minder regelmatige verhogingen waarvan ze wist dat het bloeddoordrongen aders waren. “Streel hem”, steunde William Doyle met zijn hoofd in de nek geworpen. “Liefkoos hem. Beweeg je hand op en neer!” Eerst wat onhandig, dan instinktief het juiste ritme vindend, begon Renate hem te gehoorzamen. Haar hand gleed op en neer langs de gezwollen vleespaal en ze voelde hoe deze begon te trillen tussen haar vingertjes. William Doyle bewoog de heupen omhoog met stotende bewegingen, eerst lichtjes, dan steeds ritmischer. Het was alsof hij haar hand probeerde te neuken. Plotseling gleed zijn rechterarm weer om haar schouders heen en zijn hand daalde zo langs boven op haar ontblote tiet. Zijn vingers begonnen te spelen met haar tepel, knijpend, wrijvend en strelend. Hij trok haar steviger tegen zich aan, zodat ze half met haar hoofdje boven haar op en neer gaande hand hing. Het gevoel van de beenharde, stijve, kloppende lul in haar handje en de vingers van de jongeman die haar speen prikkelden, zorgden voor een combinatie van emoties die haar keel weer dicht snoerden en haar opnieuw een verhit gevoel bezorgden tussen haar dijen. Even voelde ze spijt omdat ze zich zo heftig verzet had toen hij zijn gang wou gaan met haar kutje. Maar dan herinnerde ze zich weer de angst voor haar ouders. Haar hand rees intussen langs zijn ge”°rekteerde lul en daalde dan opnieuw, op een regelmatig ritme. Het schokken van zijn heupen werd steeds feller en hij maakte nu voortdurend steunende geluidjes in zijn keel. “Sneller!” kreunde hij. “Sneller! Je hebt me zo heet gemaakt als de pest! Het zal niet lang meer duren.” De druk van zijn arm op haar schouders werd groter en ze gleed nog verder boven haar masturberende hand, waaruit de kop van zijn lul telkens tevoorschijn floepte alsof deze een kijkje kwam nemen na afgedaald te zijn in de warme diepten van haar zwetende handpalmen. Zijn vingers begroeven zich nu echt in het veerkrachtige vlees van haar tetter, maar ze voelde geen pijn, alleen een steeds maar grotere opwinding. “Oh”, kreunde William Doyle. “Oh, wat lekker! Je hebt de hand van een meesteres, liefje. Door jou afgetrokken worden is haast net zo lekker als een echte neukbeurt!” Renate voelde zich gevleid en probeerde nog meer haar best te doen om hem terwille te zijn. Terwijl ze haar vingers op en neer bewoog begon ze deze instinktmatig te openen en te sluiten, zodat de lul nu eens onder sterke druk kwam te staan en dan weer bijna vrij in de lucht stond. William’s druk op haar schouders werd nog groter. Plotseling voelde ze hoe hij zijn hand onder haar lange blonde haren bracht en in haar nek legde. Zijn vingers sloten zich daar en begonnen eveneens druk uit te oefenen, zodat haar gezichtje nog verder naar zijn steeds uit haar hand tevoorschijn floepende eikel kwam. Ik haar neusgaten steeg de geur op van zweet, restjes pis en een haar onbekende zouterige walm, waarvan ze veronderstelde dat deze veroorzaakt werd door zijn opwinding. William Doyle’s heupen begonnen nu een echt ritmische, deinende beweging aan te nemen. Renate voelde zijn lul uit eigen beweging tussen haar vingers glijden. Ze kon er zich vrijwel toe beperken haar hand ritmisch te openen en te sluiten. “Aaaah!” zuchtte de jongeman. “Het is zover! Ik kom!” Zijn lichaam verstrakte. Renate had niet beseft wat er ging gebeuren, anders zou ze zeker geprobeerd hebben zich weg te trekken. Terwijl haar vingers nog steeds ritmisch bewogen, voelde ze een rilling door de stijve stam daartussen gaan. William Doyle’s heupen kwamen opnieuw met een schok omhoog, maar dit keer bleven ze verstard in die houding. Zijn lul bevond zich nu nog enkele centimeters dichter bij haar gezichtje en zijn wilde geur drong nog sterker in Renate’s neusgaten. En dan was het plotseling alsof ze in “š”šn klap blind werd… Een hete, kleverige massa bedekte eensklaps haar ogen, begon zich over de rest van haar gezicht te verspreiden en belandde zelfs tussen haar half geopende lippen… Verschrikt probeerde ze zich weg te trekken, maar de jongen hield haar in een ijzeren greep en zijn vingers drukten zo diep in het veerkrachtige vlees van haar tiet dat ze het even uitsnikte van de pijn. De lul tussen haar nu tot stilWilliamd gekomen vingers bleef rillen en nieuwe massa’s kleverig spul spuiten op haar gezichtje. Het duizelde Renate. Ze was nog niet voldoende over haar verbijstering heen gekomen om haar mond te sluiten en nieuwe golven zaad belandden tussen haar geopende lippen. Toen ze die uiteindelijk sloot, proefde ze de warme en kleverige massa op haar tong. Even kreeg ze het gevoel te zullen kokhalzen en braken bij het idee dat het spul uit de lul van de jongen in haar mond en keel belandde. Maar na een ogenblik drong tot haar duizelende brein door dat de smaak eigenlijk helemaal niet vies was. Integendeel zelfs. Hij was in zekere zin opwindend, wat zouterig en pikant, maar helemaal niet afstotend. Ze voelde de lul nog enkele keren tussen haar vingers schokken, maar er kwamen geen nieuwe zaadgolven meer op haar gezicht terecht. Wel voelde ze hoe dunne straaltjes over haar vingers heen begonnen te druipen. De heupen van de jongeman ontspanden zich plotseling en zakten weer omlaag. Als bij toverslag begon de harde staaf tussen haar vingers te verslappen. Eerst was het een steeds kleiner wordende, kneedbare massa, vervolgens voelde ze hoe de kop slap op haar handrug viel, waar hij een kleverig spoor trok. Ze hoorde William Doyle zwaar hijgen. Zijn longen maakten het geluid van blaasbalgen. Zijn hand viel van haar nek weg en zijn arm gleed van haar schouders. Renate was plotseling vrij en zette zich recht. Ze probeerde te zien, maar het nu opdrogende sperma deed haar oogleden aan elkaar kleven. Haar niet besmeurde hand kwam omhoog en begon te wrijven. Zonder veel resultaat. Nu enkele ogenblikken voelde ze hoe iets in haar hand gedrukt werd en ze besefte dat William Doyle haar een zakdoen gegeven had. Hiermee lukte het. Eerst maakte ze haar ogen vrij, dan wreef ze het stuk linnen over de rest van haar gezicht heen tot dit droog was. De zakdoek was nu doordrenkt, maar ze slaagde er toch in er ook haar hand min of meer zuiver mee te maken. Nu keek ze naar de jongeman. Hij had een andere zakdoek genomen, wreef daarmee eerst zijn pik droog en probeerde dan de smurrie van zijn gulp te krijgen. Maar dat laatste lukte niet zo best. Er bleef een wit spoor achter, als van een slak die over iets droogs gekropen was. Hij grijnsde, haalde de schouders op, duwde dan zijn lul naar binnen en trok zijn rits dicht. “Bedankt”, zei hij met een blik in haar richting. “Ik had wat anders verkozen, maar aangezien je echt niet wou…” “Het spijt me”, mompelde Renate. “Ach”, deed hij schouderophalend, “misschien een volgende keer als je wat zelfWilliamdiger bent en niet zo in de rats zit over je ouders.” Renate slikte. De gedachte aan wat ze gedaan had drong pas nu goed tot haar door. Ze had een jongen afgetrokken! Voor de eerste keer in haar leven! En zijn zaad was op haar gezicht beland! En zelfs in haar mond! Ze moest er wel wat van binnen gekregen hebben! De smaak was nog duidelijk op haar tong te proeven. Toen William Doyle haar dan ook de fles whisky voorhield, waarin nog een bodempje drank zat, nam ze deze aan en zette de hals aan haar lippen. Ze nam enkele slokken voordat de scherpe sterkte van de drank tot haar doordrong. Haar keel leek dichtgeknepen te worden door vloeibaar vuur, dat zich een weg vrat naar haar maagstreek. Haastig liet ze de fles zakken, gaf deze terug aan de jongeman en probeerde niet te hoesten. De tranen stonden in haar ogen. Het was de eerste keer in haar jonge leven dat ze whisky gedronken had. “Zal ik je nu naar huis brengen?” vroeg William Doyle. Ze knikte, nog niet bij machte te spreken. Hij startte de pick-up, reed achteruit tot hij de wagen kon keren en volgde dan de weg van de heuvel naar het dieper gelegen stadje. Onder het rijden dronk hij de laatste druppels uit de fles en wierp deze dan door het open raampje aan zijn kant. Renate kon de fles horen breken. Enkele minuten later stopte hij voor haar huis. Ze keek hem aan. Hij beantwoordde glimlachend haar blik. “Zie ik je nog terug?” vroeg ze tenslotte. Hij haalde de schouders op. “Wie weet? Misschien kom ik nog wel eens deze kant op.” Ze knikte berustend. Eigenlijk had ze zich geen illusies gemaakt. Ze had hem duidelijk teleurgesteld. Maar ze had het niet kunnen helpen. Tenslotte was het de eerste keer dat ze met een jongen alleen was geweest. En ze had zo weinig ervaring. Ook was de angst voor haar ouders nog te groot. “Okay”, zei ze. “Dan ga ik nu maar.” Ze opende het portier aan haar kant en stapte uit. Achter haar hoorde ze hoe de jongeman het portier dicht trok en dan het zijne opende. Een oogwenk later kwam hij naast haar lopen. “Ik breng je wel even tot bij de deur”, verklaarde hij. Een beetje verrast liep ze naast hem. Gaf hij dan toch een beetje om haar, ondanks het gebeurde? Net toen ze de achterdeur bereikten werd deze met een ruk geopend. Haar vader en moeder stonden in de deuropening. Renate slaakte een kreetje van angst. Ze stond verstijfd, niet meer in staat te bewegen. “Zo”, zei haar vader met samengeknepen lippen. Ik dacht al dat ik iets gehoord had, een tijd geleden. En toen ik op je slaapkamer ging kijken en je daar niet aantrof, had ik al zo mijn vermoedens… Wat heb je…” Zijn stem stokte toen hij pas nu William Doyle opmerkte. Met een blik van afkeer op zijn gezicht liet hij zijn ogen over de jongeman glijden. “Dat was het dus!” vervolgde hij. “Je bent met die kerel op stap geweest! En wat jullie uitgespookt hebben kan ik wel raden. Of nee, ik hoef niet eens te gissen. Ik hoef alleen maar naar de vlek op de broek van dat zwijn te kijken! Vuile smerige slet! Nee, je bent erger dan een hoer! Zomaar met de eerste de beste! Maak dat je wegkomt! In dit huis is geen plaats mee voor jou! Je bent niet langer onze dochter! Ik wil je nooit meer zien!” Haar moeder zei niets, maar haar blik sprak boekdelen. “Maar mams… paps…”, stamelde Renate. Ook William Doyle wou zijn steentje bijdragen. “Luister eens, meneer, mevrouw…” begon hij. “Ik wil geen woord meer horen!” brieste Bob Brice. “Marla, stop wat van haar spullen in een reistas en breng die hier. Dan kan ze vertrekken. En jij”, zei hij tot Renate terwijl zijn vrouw verdween om het gevraagde te halen, “waag het niet me nog ooit onder ogen te komen!” Renate probeerde nog iets te zeggen, maar haar keel weigerde dienst. Ze slikte krampachtig, maar bracht geen geluid voort. William Doyle bleef rustig naast haar staan wachten. Haar moeder verscheen met een reistas in de hand. Ze leek iets te willen zeggen. Haar lippen bewogen, maar er kwam geen geluid. Bob Brice rukte haar de reistas uit de hand, smeet deze voor de voeten van zijn dochter, duwde zijn vrouw naar binnen en sloot de achterdeur met een luide dreun. Renate stond roerloos, te verbijsterd om zich te bewegen. William Doyle bukte zich, greep de reistas, nam haar bij de elleboog en trok haar mee. Hij liet haar instappen in de pick-up, plaatste de reistas op haar schoot en nam dan zelf plaats achter het stuur. Renate zat roerloos, alsof ze niet helemaal bij bewustzijn was. “Weet je waarheen?” vroeg William Doyle na enkele ogenblikken. “Misschien bij vrienden of familie? Na een tijdje zullen je ouders wel afkoelen, vermoed ik.” Renate kwam met een schok tot zichzelf. Een kil lachje ontsnapte aan haar lippen. “Dat denk je maar omdat je hen niet kent”, zei ze. “Nee, ik zou niet weten waarheen. Familie hebben we niet meer. En vrienden… Iedereen die ik ken is bevriend met mijn ouders. Ze zullen hen niet voor het hoofd durven stoten…” William Doyle keek nadenkend. “Dan zit er niets anders op dan met mij mee te gaan”, verklaarde hij tenslotte. Renate haalde haar schouders op. “Mij om het even”, sprak ze. “In deze stad is voor mij toch geen enkel vooruitzicht meer.” “Okay”, zei de jongeman en startte. “Maar het is al laat. En het laatste stuk naar mijn huis is niet bepaald een snelweg. Ik heb ook weinig zin om nu nog dertig mijl in het donker te rijden. Mocht ik alleen zijn, dan zou ik in de pick-up slapen. Met zijn tweeën is dat een probleem. We kunnen een motel opzoeken. Alleen… ik heb niet zoveel geld meer…” “Ik heb helemaal niets”, sprak Renate moedeloos en kreeg dan een ingeving: “Tenzij…”