Renate deel 4

Zonder veel hoop opende ze de reistas en keek erin. In het hoofdvak vond ze alleen kleren: enkele bloesjes, een paar rokken, een jeans en een stel gympies, plus wat onderkleding. Dan keek ze in het kleinere zijvak en vond daar een envelop. Met kloppend hart opende ze deze. Een aantal biljetten van vijf dollar kwam tevoorschijn. Renate wist dat haar moeder daar geregeld enkele van opzij legde voor noodgevallen. Ze kon een snik van dankbaarheid niet onderdrukken. “Wat is er?” wou William weten en zag dan de bankjes in haar hand. “Hoeveel?” vroeg hij. Renate telde. “Honderd.” “Prima, dan kunnen we ons een motel veroorloven. Ik zag er een op de weg hierheen. Akkoord?” Renate knikte. William reed weg. Onder het rijden begon het meisje zich echter vragen te stellen over haar situatie. Ze kon nergens naartoe in Princetown. Haar weinige kennissen en vrienden waren ook die van haar ouders en zouden haar zeker niet helpen. Ze had nauwelijks geld. Haar studies zou ze dus ook moeten opgeven om een of ander baantje te zoeken. En wie zou haar dat geven in dit bekrompen provincienest, nu iedereen binnen de kortste tijd op de hoogte zou zijn van haar situatie. Of beter: haar veronderstelde situatie. Want men zou er natuurlijk meer achter zoeken dan in werkelijkheid gebeurd was. En als ze nu met William Doyle meeging naar een motel, was het hek helemaal van de dam. In hoeverre kon ze erop rekenen dat hij haar de volgende ochtend nog een blik waardig zou gunnen? Een verlicht paneel duidde aan dat ze het motel naderden. De pick-up vertraagde bij de inrit. “Wacht even”, sprak Renate paniekerig. “Ik geloof niet dat ik het kan, William…” De jongeman keek haar wat verbijsterd aan. “Hoezo?” vroeg hij. “Ik dacht dat je akkoord was? Of heb je intussen een ander alternatief bedacht?” Renate schudde het hoofd. “Nee, maar ik heb overwogen dat mijn situatie al ernstig genoeg is. Waar moet ik na vannacht naartoe? Mijn geld volstaat nauwelijks voor een kabine en een busrit naar een niet al te veraf gelegen stad, waar ik een of ander baantje zal moeten zoeken.” “Nou en?” vroeg de jongeman. Plotseling kwam alles bij Renate in een stortvloed omhoog: haar wanhoop over haar situatie, haar angst voor de eerste nacht met een man, de vrees dat hij haar de volgende dag zonder meer aan haar lot zou overlaten, de kans dat ze later zwanger zou blijken te zijn… William Doyle luisterde somber. Plotseling greep hij in het handschoenenvak, tastte daar rond en herinnerde zich dat de fles whisky leeg geweest was en dat hij deze weggeworpen had. Hij bromde iets onduidelijks en staarde duister voor zich heen. Opeens haalde hij de schouders op. “Weet je wat?” zei hij dan. “Ik weet hier in de buurt een vrederechter wonen. We rijden daarheen en trouwen. Daarmee is de kous toch af, dacht ik? Je gaat gewoon met mij mee naar huis na vannacht.” “Wil… wil je met me trouwen?” stamelde Renate. William haalde de schouders op. “Waarom niet? Ik heb er de leeftijd voor en het wordt langzamerhand de hoogste tijd dat ik aan een familiaal leven ga denken. En ik zou het slechter kunnen treffen dan met jou, vermoed ik.” Het klonk Renate niet helemaal als de goede romantische reden voor een huwelijk in de oren, maar anderszijds was ze overwelmd door het vooruitzicht de vrouw te worden van deze knappe man. Het zou ook al haar problemen oplossen. Ze stelde zich in gedachten voor hoe ze na een tijdje haar ouders zou contacteren als gelukkig getrouwde vrouw en hen doen inzien hoe verkeerd ze geweest waren met hun enggeestige houding. En daarna zou ze hen voorgoed links laten liggen, als passende wraak voor het haar aangedane onrecht… “Als je het werkelijk wilt”, sprak ze bedeesd. William grijnsde, knikte en gaf opnieuw gas. Renate keek om zich heen in de kamer van de motelkabine. Alles was nogal aan de povere kant. Een tweepersoonsbed, een muurkast, nachtkastjes en een oud televisietoestel op een metalen voet, dat was de hele meubilering. Een hoek van het vertrek was uitgespaard voor een badkamertje met een douche en een WC. Niet bepaald de omgeving die ze zich in haar dromen voorgesteld had als het decor voor haar eerste huwelijksnacht. Ze voelde zich nog een beetje wazig na de korte rit in de nacht naar het huis van de vrederechter. De man was niet bepaald vriendelijk geweest, omdat ze hem uit bed gehaald hadden. Maar een flinke fooi had hem zijn ergernis min of meer doen vergeten, in zoverre dat hij haastig de formaliteiten had afgehandeld, met zijn slaperige vrouw en ditto huishoudster als getuigen. En nu was ze dus getrouwd en stond voor haar eerste huwelijksnacht, besefte Renate. Ze keek naar haar kersverse echtgenoot, die net de schroefdop verwijderde van de fles whisky die hij bij de motelhouder had gekocht. Hij dronk diep, zette de fles op het nachtkastje voor hem en liet zich dan op het bed vallen. Zijn blik ging in haar richting. Grijnzend klopte hij op het armzalige dekbed naast hem. Renate slikte. Haar ledematen leken verlamd. Wanhopig zocht ze naar iets dat haar uitstel zou kunnen verlenen. Plotseling dacht ze iets gevonden te hebben. “Ik… ik wil nog een douche nemen”, stamelde ze, “maar nu bedenk ik me dat ik helemaal geen nachtkleding heb.” “Dan loop je toch in je blootje”, grijnsde William. “We zijn man en vrouw, weet je nog?” “Maar ik… ik…”, stamelde Renate. “Dat durf ik niet. Ik voel me zo verlegen…” “Hier”, zei hij. “Gebruik dit. Het is lang genoeg om je kutje mee te bedekken, als je zo nodig preuts en zedig wil zijn. Hij wierp haar het T-shirt toe. Renate ving het met trillende vingers op en wist dat ze geen verontschuldiging meer had om nog langer uitstel te krijgen. Met knikkende knieen liep ze naar de badkamer, draaide de deur achter zich in het slot en begon zich langzaam uit te kleden. Eigenlijk hoefde ze helemaal geen douche, want die had ze thuis nog genomen. Toch liet ze het water in de cel stromen en baadde haar gezicht en handen onder de stralen. Dan droogde ze zich af en trok het T-shirt over haar lange blonde haren. Zoals William gezegd had was het net lang genoeg om tot onder haar kutje te komen, maar ze besefte dat de minste onverhoede beweging haar intiemste bezit voor zijn ogen zou kunnen onthullen. En de stof was zo dun, dat haar tetters er scherp in afgelijnd stonden en haar tepels er doorheen leken te priemen. Ze rilde. Haar knieen knikten en ze leunde tegen de deur voor steun. “Kom je nou?” weerklonk William’s stem uit de kamer. Renate wist dat ze niet langer kon weifelen. Tenslotte waren ze man en vrouw en hij was haar enige houvast in haar nieuwe situatie. Met bevende vingers draaide ze de sleutel in het slot om en opende de deur. Ze ging de kamer binnen. William lag nog steeds op het bed, maar enkele dingen waren intussen veranderd. Het peil in de fles was flink gezakt. En hij had zijn jeans en gympies uitgetrokken. Volledig naakt lag hij bovenop het dekbed. Met grote ogen staarde Renate naar het pezige, gespierde naakte lichaam van haar kersverse echtgenoot. Zijn borstkas was slechts lichtjes behaard, maar in de omgeving van zijn lul ontsproot een weelderig woud van diepzwarte, hard lijkende krullen. En daaruit rees zijn paal op, beenhard en opgezwollen als een door een ontsteking aangetast lidmaat. Renate slikte krampachtig, toen haar blik op zijn mannelijke trots viel. Ze kreeg opeens een wee gevoel in haar maag. Moest dat enorme ding door haar nauwe kutje opgevangen worden? Ze kon zich niet voorstellen dat zoiets mogelijk was zonder haar volkomen uit elkaar te rijten… Zo geboeid was ze door de aanblik, dat ze nauwelijks de gezwollen ballenzak daaronder zag, of de harde beharing op zijn gespierde dijen. Onwillekeurig week ze een stap achteruit, om weer de badkamer in te vluchten, doch William’s stem deed haar verstijven. “Kom hier”, gromde hij wat onduidelijk. Zijn stem klonk onvast, mogelijk door de drank, maar zeker ook van opwinding. Ondanks haar angst merkte Renate dat haar trillende benen haar als vanzelf naar het bed brachten. Aan haar kant bleef ze staan, slikkend toen ze William’s begerige blikken over het om haar tetters gespannen T-shirt zag glijden. Het was alsof een tastbare aanraking over haar veerkrachtige heuvels heen gleed, want ze kon deze voelen trillen en tintelen, terwijl haar spenen beenhard werden. William wierp zich op zijn linkerzij, gleed wat naar haar toe op het bed en greep haar pols. Met een ruk trok hij haar naar zich toe. “Oh!” deed Renate geschrokken, toen haar knieen de bedrand raakten en ze door het geweld van zijn ruk voorover viel, met haar gezicht op de meeverende matras. William’s ongeduld was blijkbaar niet meer te bedwingen, want meteen rolde hij haar op haar rug, greep de onderkant van het T-shirt en rukte dit in ‚‚n beweging over haar lange blonde haren. Volledig naakt lag Renate voor zijn ogen. Ze rilde en kneep haar eigen ogen dicht, terwijl haar dijen instinktief dit voorbeeld volgden. Maar het was alsof zijn blik een tastbaar iets was, want ze kon hem over haar tetters, haar gladde buikwand en haar schaamstreek voelen glijden. En dan voelde ze de aanraking van warm mannenvlees tegen het hare. Geschokt opende ze de ogen en zag dat William zich tegen haar aangedrukt had. Zijn mond zweefde boven de hare en ze zag zijn lippen vertrekken in een wellustige grijns, voordat zijn gezicht nog lager kwam en zijn lippen op de hare drukte. Krachteloos liet Renate begaan. Zonder weerWilliamd te bieden openden haar lippen zich en lieten zijn tong naar binnen dringen, waar deze een wellustige worsteling begon met haar eigen orgaan. William’s handen grepen intussen haar tetters en begonnen deze te kneden alsof ze van brooddeeg waren. Zijn harde handpalmen schuurden over haar spenen en deden daar prikkelende gevoelens ontstaan alsof het kleine vulkanen waren die telkens weer tot uitbarsting kwamen. Zware schokken gingen door haar hele lichaam heen en leken als verzamelpunt de ziedende put van haar kutje te kiezen. Ze voelde daar een kleverige warmte ontstaan, die wees op een hernieuwde vloed uit haar opgewonden binnenste. En dan verdween William’s mond van de hare. Tezelfdertijd liet hij haar rechtertiet los, bewoog zijn hoofd omlaag en zoog haar speen tussen zijn lippen. Renate snikte het haast uit onder zijn brandende kus. En vervolgens deed ze het ook werkelijk, toen de aanraking van zijn hand op haar schaamheuvel haar hele lichaam deed opwippen in een automatische reflex. Zijn vingers begonnen deze genotsheuvel te kneden en alsof iets in haar brak voelde Renate hoe haar dijen krachteloos open vielen en verdere toegang verleenden aan zijn wroetende vingers. In een oogwenk had hij haar vochtige, gezwollen schaamlippen bereikt. Hij nam deze tussen zijn vingertoppen en streelde hen alsof het tere bloemblaadjes waren. Renate’s opwinding bereikte een onvoorstelbaar peil. Er borrelde zoveel vocht uit haar diepten op, dat ze even vreesde dat haar blaas het begeven had en ze urineerde. “Oh, lieveling”, steunde ze. William antwoordde niet. Hij bleef de tere weefsels van haar kutje strelen en drukte dan een vinger tussen haar schaamlippen. Een nieuwe schok ging door Renate heen, toen voor de eerste keer haar ongerepte kanaal door een mannelijke vinger binnengedrongen werd. Haar heupen begonnen instinktmatig te krampen en te golven, vooral toen zijn vingertop haar teerste plekje reakte, waar haar clitoris als een gezwollen erwt begon te trillen onder zijn aanrakingen. Zijn vinger drong verder naar binnen en drukte haar binnenwanden van elkaar, tot hij bijna helemaal in haar lichaam zat. Dan bewoog hij hem langzaam op en neer, zodat het leek of Renate nu al geneukt werd. Ze voelde elke beweging in elke vezel van haar lichaam zinderen. Het zuigen van zijn lippen op haar tepel en het kneden van zijn hand op haar tiet was naar de achtergrond van haar bewustzijn gedrongen. Blijkbaar was William van oordeel dat haar opwinding groot genoeg was. Zijn lippen en handen verdwenen van haar lichaam en hij liet zich op haar rollen, met zijn knieen tussen haar geopende dijen. Zijn heupen bewogen zich in een stotende beweging voorwaarts. “Oh!” snikte Renate. Haar ogen sperden zich wijd open, toen ze het gewicht van William op zich voelde en bespeurde hoe een hard iets tegen de zachte, gladde binnenkant van haar dijen schraaptem om dan tot stilWilliamd te komen tegen de toegangsweg tot haar diepten. Ze voelde haar schaamlipjes samentrekken in een angstige reflex. “Nee”, steunde ze wanhopig. “Nee, niet doen!” Maar William was te ver heen om enige aandacht aan haar te besteden. Zijn vingers boorden zich in haar volle heupen toen hij steun zocht voor een gewelddadige indringing. Renate voelde de kop van zijn pik tegen haar trillende schaamlippen drukken en wist dat deze hem nooit lang zouden kunnen tegenhouden. En dan… dacht ze paniekerig, dan zal hij me volkomen open rijten met dat enorme ding van hem! Wanhopig plaatste ze haar handjes tegen zijn borstkas en probeerde hem van zich af te duwen. Maar zijn gewicht was te groot en zijn spieren waren zo gespannen dat ze hem gewoon geen millimeter van zich af kreeg.