Renate deel 5

Half bezwijmend van de angst voelde ze hoe zijn heupen iets omhoog gingen en dan met een felle ruk daalden. Haar schaamlelletjes weken meteen voor de beenhard indringer en de kop van de lul drong enkele centimeters in haar nauwe kanaal, daarbij geholpen door de grote hoeveelheden vocht die vanuit haar binnenste omhoog geborreld waren. Toch werd hij even tot stilWilliamd gebracht door de weerWilliamd van haar angstig samentrekkende sluitspier en haar ongerepte vaginawanden. Maar lang duurde het niet voor haar lichaam instinktief ontspande om niet langer gepijnigd te worden door de indringer. Haar sluitspier opende zich en de gladde, vochtige wanden van haar tunnel begonnen uiteen te zetten onder de blijvende druk. Nog “š”šn keer werd zijn voortgang belemmerd. Een barriere bood even weerWilliamd. Dan voelde Renate hoe diep in haar iets scheurde. En op hetzelfde ogenblik werd ze volkomen doorzinderd door een vlammende pijn. “Aaaahhh! Aaaahhhh!” Haar kreet leek te weergalmen in het kleine vertrek. Een rood waas kwam voor haar ogen en gedurende enkele ogenblikken wankelde ze op de rand van het bewustzijn. Doch langzaam ebde de pijn voor een groot deel weg en verminderden haar emoties in intensiteit. Ze wierp het hoofdje heen en weer op het bed en besefte dat ze nu niet langer maagd was. Haar tijd als meisje was voorgoed voorbij. Voortaan was ze een vrouw. En niet alleen dat. Een getrouwde vrouw. Die op dat ogenblik voor het eerst door haar man genomen werd. Haar paniekgevoelens verdwenen, nu ze besefte dat de pijn niet het resultaat geweest was van onherstelbare schade aan haar kutje. Ze begon zich te concentreren op de liefdesdaad die William met haar pleegde. Na een ogenblik tot stilWilliamd gekomen te zijn op het diepste punt van de penetratie, trok hij zich nu terug. Nieuwe pijnscheuten gingen door Renate heen toen zijn harde lid over haar verscheurde weefsels wreef, maar niet van dergelijke intensiteit dat ze er werkelijk onder leed. Ze begon er zelfs een zekere vorm van genot in te vinden. Haar handen hielden op met tegen zijn borst te duwen en gleden om hem heen, om strelende bewegingen te maken op zijn rug. William maakte grommende geluiden diep in zijn keel, toen hij een wippende beweging begon te maken met zijn heupen. Ritmisch gleed zijn paal in en uit haar ingewanden. Telkens hij op het diepste punt was, voelde Renate hoe zijn harde schaambeen tegen haar schaamheuvel beukte en tezelfdertijd hoe de bovenkant van zijn stam lichtjes over haar kittelaar schraapte. De daardoor opgewekte gevoelens doorzinderden heel haar lichaam. Ze begon te steunen van genot. Alle herinneringen aan de eerder geleden pijn werd weggewist. Haar heupen begonnen op hun beurt ritmisch te golven, op het tempo waarmee de man in haar ploegde. En dat tempo begon langzamerhand te versnellen. William’s gegrom werd luider en luider. Zijn longen werkten als blaasbalgen. Zijn vingers klauwden niet langer in de meeverende spieren van haar heupen, maar gleden onder haar lichaam om zich in de volle halvemanen van haar billen te boren. Op die manier bracht hij haar bekken in een andere positie, zodat zijn lul nog dieper in haar lichaam geplant werd bij elke penetratie. Het ritme van zijn stoten werd plotseling onsamenhangend, ging naar een ongekend hoogtepunt en stokte dan, om even weer hervat te worden en dan te eindigen in een volkomen verstijving van zijn hele lichaam. Een hete vloedgolf overspoelde Renate’s binnenste, dempte voorgoed de nog resterende lichte pijn in haar verscheurde weefsels en leek een meer te vormen in haar schoot. Secondenlang bleef William verstard tussen haar dijen, terwijl vloedgolven van zijn witte, hete zaad haar ingewanden vulden, tot Renate het kleverige spul naar buiten voelde geperst worden om langs de gladde binnenkant van haar dijen omlaag te druipen. Wanhopig besefte zij dat zijzelf nog lang niet zover was. Vergeefs probeerde ze door wilde bewegingen van haar heupen en dijen de harde stam in haar weer tot aktie te brengen, maar dat lukte niet. Een duidelijke verslapping trad in bij William. Zijn lichaam viel zwaar op haar neer en perste haar adem uit haar longen, terwijl ze door zijn gewicht niet langer kon doorgaan met haar eigen bewegingen. Binnen in haar nam de massa in formaat af, tot ze volkomen leek te verschrompelen en uit haar gleed, om nog even kleverig tegen de binnenkant van haar dijen te kleven en dan voorgoed te verdwijnen. William haalde met open mond adem. Zijn ogen stonden glazig. Het volgende ogenblik liet hij zich van haar af rollen, gleed op zijn rug aan zijn kant van het bed en sloot de ogen. Een oogwenk later produceerde hij een licht gesnurk. Renate bleef minutenlang ontgoocheld liggen, nog steeds in de gespreide houding van de geslachtsdaad. Het gebrek aan bevrediging was als een knagend dier in haar ingewanden. Tenslotte dwong ze haar slappe ledematen tot aktie en ging rechtop zitten. Ze keek naar haar slapende man, die ritmisch snurkte en volkomen roerloos lag. Toen ze van het bed rechtstond, wankelde ze even omdat haar stijve dijspieren een ogenblik dienst weigerden. Moeizaam liep ze naar de badkamer, met de benen wat uit elkaar. De smurrie op haar dijen begon al op te drogen tot een schilferig laagje, hier en daar doortrokken met een beetje rood. Gelukkig had ze niet veel gebloed, hoewel sommige van haar vriendinnen beweerd hadden dat zij er aan toe geweest waren als een gekeeld speenvarken… Misschien waren dat praatjes. Of mogelijk was het bij elke vrouw verschillend? Ze draaide de douchekraan weer open, regelde de temperatuur van het water en ging onder de lauwe stralen staan. Loom waste ze de smurrie van haar dijen. Toen ze haar kutje raakte, merkte ze meteen hoe gevoelig dit nog was. De minste aanraking veroorzaakte schokken in haar bekken. Haar opwinding, besefte Renate, was niet verminderd. Prikkelend bewoog ze haar vingers over haar schaamlellen, steunde lichtjes bij de aanraking en vond dan haar clitoris. slechts enkele keren hoefde ze deze harde vleeserwt tussen haar vingertoppen te rollen om haar dijen te voelen trillen. En toen ze een vinger in haar kiertje boorde, was het genot zo hevig dat haar trillende knieen haar niet meer konden dragen. Hijgend gleed ze met haar rug tegen de achterwand van de douchecel en zette zich zo schrap. Haar vinger begon ritmisch in haar kanaal te pompen, terwijl ze haar duimtop op haar genotsvruchtje plaatste en daarmee draaiende bewegingen begon te maken. Tezelfdertijd begon ze met haar vrije hand haar tetters te kneden en haar beide spenen beurtelings tussen haar vingertoppen te nemen. Ze maakte er rukkende beweginkjes mee, kneep, schraapte met haar vingernagels over de gevoelige tepelhoven en bracht nu en dan haar handpalm in aktie om harde, wrijvende bewegingen uit te voeren. In haar binnenste begon het opnieuw te kolken. Grote hoeveelheden geil werden omhooggestuwd, ontsnapten aan haar krampende schaamlellen en werden dan weggespoeld door de neerstromende douchestralen. Haar vinger ging steeds sneller op en neer en de bewegingen van haar duim verhoogden in intensiteit. En dan kwam de zo verlangde explosie. Withete golven leken in haar schoot omhoog te slaan. Haar tanden werden ontbloot in een wellustige grimas. Ze stootte wild met haar bekken en pompte haar dijen op en neer, toen het orgasme haar volkomen doorzinderde en krachteloos achterliet. Het duurde minuten voor ze weer in zoverre hersteld was dat ze rechtop kon gaan staan om het zweet en het geil van zich af te spoelen. Dan droogde ze zich af en verliet de badkamer. William lag nog steeds bovenop het bed, luid snurkend, maar hij had zich in zijn slaap op een zij gerold. Hierbij had zijn arm de fles op het nachtkastje geraakt en deze was op de vloerbedekking gerold. Er zat nog slechts een bodempje in. Renate wurmde zich langs haar kant onder het dekbed. Ze sliep in met in haar neusgaten nog de allesdoordringende geuren van sex en gemorste whisky. Voor Selmerville was maar “š”šn benaming mogelijk: een gat. Renate staarde somber naar de verzameling wanordelijke langs de over van de Missippi liggende straten, waarvan de meeste niet eens een wegbedekking hadden. De meeste gebouwen waren van hout en hadden waarschijnlijk sedert hun constructie geen verfborstel meer gevoeld. Hoewel ze nog op enige afWilliamd waren, kon ze zich goed voorstellen hoe het er naar de modderige rivier en vis moest rieken. Ze begon zich steeds moedelozer te voelen. Haar nieuwe woonplaats was helemaal niet wat ze zich voorgesteld had. Voeg daarbij de teleurstelling van een onbevredigende huwelijksnacht. En het ontwaken was nog erger geweest. Renate was al bij het eerste ochtendgloren wakker geworden en had om zich heen gekeken in de deprimerende motelkamer. Ze had naar de nog naakt slapende William gekeken en opnieuw enige hoop gekregen. Het kon niet ontkend worden dat hij een knappe man was. En de teleurstelling van die nacht hoefde niet herhaald te worden. Een volgende keer beter, had ze gedacht. Tenslotte was ook William ontwaakt. Versuft had hij om zich heen gekeken, haar dan aangestaard. “Waar ben ik?” had hij gegromd. “En wie mag jij wel zijn?” Renate had hem vol afgrijzen aangestaard en beseft dat hij de vorige avond nog veel meer gedronken had dan ogenschijnlijk het geval geweest was. Ze had hem alles verteld en gemerkt hoe hij zich echt niets meer herinnerde. Hij had zelfs geweigerd te geloven dat ze getrouwd waren, tot ze hem de huwelijksakte onder de neus geduwd had. Brommend was hij op zoek gegaan naar de fles, had ze op de grond gevonden en het resterende bodempje opgedronken. De drank had hem iets toeschietelijker gemaakt, zodat hij tenslotte nors besloot zich maar bij het huwelijk neer te leggen en haar mee naar huis te nemen. Renate’s aanvankelijke wanhoop was veranderd in gematigd optimisme toen ze vertrokken waren, om in het eerste eethuis dat ze aantroffen te gaan ontbijten. William was langzamerhand wat toeschietelijker geworden, na ettelijke koppen koffie. En nu werd haar hoop weer voor een groot deel de bodem ingeslagen, toen ze zag wat een gat Selmerville was. In vergelijking was Princetown een modern paradijs. “Woon je hier?” vroeg William klaaglijk. Hij schudde het hoofd. “Niet in de stad zelf. We hebben een huis daarbuiten, bij de rivier.” Renate voelde een zekere opluchting. Misschien viel het allemaal nog wel mee, dacht ze. Niettemin zag ze met afgrijzen de rand van het stadje naderen. “Moeten we daar echt doorheen?” vroeg ze. “Kunnen we er niet omheen rijden? Ik ben erg benieuwd naar je familie”, gaf ze als verontschuldiging om hem niet al te zeer op Williamg te jagen. “Er is alleen de weg langs de rivier”, verklaarde William nors. “En ik wil even langs mijn stamkroeg. Die verdomde kater is nog lang niet voorbij. En”, zei hij vervolgens met een blik in haar richting, de vrienden zouden het me nooit vergeven als ik hen mijn bruidje niet voorstelde.” Renate keek hem aan. Zijn woorden hadden niet bepaald oprecht geklonken. Ze vermoedde dat hij gewoon weer wou gaan hijsen en dat de opinie van zijn vrienden, evenals de hare, hem eigenlijk koud liet. Maar ze zat nu eenmaal in dit schuitje, dacht ze en dus moest ze het daar maar mee doen. De pick-up stopte voor een houten keet, die op een bar leek. Bijna in het door weer, wind en ouderdom grijs geworden hout verdwijnende letters boven de deur kondigden aan dat het om de Riverboat Queen Bar ging. Ze stapten uit en liepen in de richting van de deur. Renate probeerde zoveel mogelijk modderplassen te vermijden, maar haar gympies verdwenen toch enkele keren bijna volledig in het onverharde wegdek van de straat. De binnenkant van de bar was nauwelijks beter dan de buitenkant. Verf of behang leken nauwelijks bekende fenomenen in Selmerville. Enkele wankele tafels en stoelen en een houten toog vormden het interieur. Enkele mannen hingen wat rond en begroetten William met nonchalante uitroepen en handgebaren. Renate werd op luider geroep onthaald en ze bloosde toen ze hoorde welke schunnigheden de kerels uitkraamden. Maar haar kleur werd nog dieper, toen van achter de bar een vrouw kwam gerend, zich in William’s armen wierp en hem vol op de mond kuste. De kus duurde zo lang, dat Renate alle tijd kreeg om het schepsel goed te observeren. Ze had lange rode haren. Haar lichaam was ergens tussen mollig en slank in, met volle tieten die duidelijk zichtbaar waren in het eens witte, diep uitgesneden bloesje. Een afgesleten jeans omhulde haar brede heupen en barstte bijna uit zijn voegen door de volle rondingen van haar billen. Renate oordeelde dat ze diep in de twintig moest zijn. Tenslotte lieten de twee elkaar los en de roodharige wendde zich in Renate’s richting. “Wat heb je nu meegebracht, William?” vroeg ze. “Schuim je tegenwoordig de kleutertuin af?” Renate werd vuurrood om de belediging, maar William leek ze niet eens op te merken. Hij schraapte schaapachtig zijn keel. “Dit is Renate, mijn vrouw”, verklaarde hij. “We zijn vannacht getrouwd. Nou ja, volgens wat de papieren me vertellen, want ik herinner me er niets meer van. Renate, dit is Laura Noll, de eigenares van de Riverboat Queen Bar.” Renate knikte kort, meer uit aangeboren beleefdheid dan uit werkelijk verlangen. De mond van de roodharige was open gevallen en ze staarde Renate aan.