Renate deel 6

“Asjemenou”, bracht te tenslotte uit. “Ben je getrouwd, William? En met dit kind? Je moet wel erg beschonken geweest zijn! Nu zien we je waarschijnlijk niet meer zo veel als vroeger?” “Luister eens…”, begon Renate beledigd, maar William onderbrak haar. “Rustig, Renate”, zei hij zalvend. “Nou ja, tenslotte niet ik ook flink in de wind geweest zijn, als ik me niets meer herinner… Kan een man hier nog wat te drinken krijgen, Laura?” vervolgde hij dan tot deze laatste, “of bedien je geen getrouwde heren meer?” Een wulps lachje verscheen om de lippen van de roodharige. “Dat hangt van de getrouwde heer af”, kirde ze. “Jij hoeft je in elk geval geen zorgen te maken. Je wordt nog steeds bediend zoals vroeger. En daarmee bedoel ik in alles!” De toon en de blik vertelden Renate genoeg. Het was duidelijk dat William hier meer gekregen had dan een biertje of een borrel. En de vrouw mocht Renate niet omdat deze William van haar afgenomen had. Laura Noll verdween achter de tapkast, leunde er overheen zodat haar bloesje bovenaan wijd openviel en haar volle, roomblanke tetters bijna tot aan de tepels toonde, en keek William met een broeierige blik aan. “Bier of whisky?” vroeg ze. “Of misschien wat anders? Maar in dat laatste geval moet je vrouwtje even de tap bedienen. Denk je dat ze bezwaar zou hebben?” Tot haar opluchting merkte Renate dat ook William zich nu enigszins ergerde aan het uitdagende gedrag van de vrouw. “Hou op, Laura”, bromde hij. “Grapjes kunnen te ver gaan. Geef me een kopstoot.” Meteen werd het gezicht van de barvrouw nors en ze keek Renate met vlammende ogen aan. Zonder een woord tapte ze een glas bier, schonk een whisky uit en schoof William beide glazen toe. Mij mikte de sterke drank in zijn keelgat, dronk diep van zijn bier en zuchtte vergenoegd. “Aahhh, dat doet deugd”, verklaarde hij. “Nog een whisky, Laura.” Deze hield de fles boven het glas, leek zich te bedenken en keek hem aan. “Kun je wel betalen, William?” vroeg ze. “Nu je toch getrouwd bent”, vervolgde ze, “Kun je net zo goed je rekening vereffenen. Niets meer op de spiegel.” Renate stond er een beetje als het derde wiel aan de wagen bij, terwijl haar kersverse man in bedekte termen probeerde duidelijk te maken dat er weinig veranderd was en dat hij zijn schulden vroeg of laat wel zou vereffenen. Laura Noll bleef echter onverbiddelijk. Tenslotte haalde hij het resterende geld van Renate’s moeder boven en betaalde. Na een nieuwe kopstoot besteld te hebben, had hij alleen nog wat wisselgeld over. Pas nu leek hij aan Renate te denken. “Wou jij ook wat?” vroeg hij. Het meisje wou eigenlijk liefst zo snel mogelijk weg uit deze ongure omgeving met de kwaadaardig naar haar loerende barvrouw, maar ze merkte dat ze flinke dorst gekregen had na de rit. “Een coke”, zei ze daarom maar. Laura Noll schoof haar zonder een woord een blik toe. Renate opende het, dronk en merkte dat het niet uit de koeler kwam. Protesteren zou alleen maar op spot onthaald worden, wist ze, en daarom zweeg ze maar. Net op dat ogenblik werd de deur van de bar geopend en kwam een in degelijk pak geklede, leuk ogende man van William’s leeftijd, maar in tegenstelling tot hem met helblonde haren, nonchalant naar binnen gelopen. Hij zag William staan, wierp even een geinteresseerde blik op het meisje, en richtte zich dan tot haar man. “Zo vroeg al aan de rol, William? En wie heb je bij je? Hoe oud is ze? Je weet toch dat het hier verboden is onder de achttien.” Een trek van afkeer kwam op William’s gezicht, toen hij zich naar de jongeman omdraaide. “Ach, daar is de arm van de wet ook”, sneerde hij. “Mag ik je voorstellen aan mijn vrouw Renate, smeris? En dat is David Jones, Renate. Onze jonge, maar oervervelende diender.” David Jones knikte in haar richting. Zijn ogen namen haar geinteresseerd op. “Ik ben de sheriff, mevrouw”, verklaarde hij. “In het geval van gehuwden geldt de wet op achttienjarigen uiteraard niet. Nou, William, ik had je nooit verdacht van zulke goede smaak! Mag ik nu hopen dat ik je wat minder van de straat moet oprapen?” William grijnsde zuurtjes. David Jones knikte nogmaals naar Renate, keek even om zich heen naar de andere mannen in de bar en liep dan weer de deur uit. Renate kon het niet helpen een vergelijking te trekken tussen zijn frisse, verzorgde verschijning en het ongschoren uiterlijk van haar man waarop de sporen van drankmisbruik nu duidelijk te merken waren, ondanks het feit dat hij zich wat hersteld had na het bier en de whisky. William schoof zijn lege glazen naar Laura toe, maar Renate greep hem bij de arm. “Laten we gaan, William”, smeekte ze. “Ik wil je huis zien en kennis maken met je ouders.” Laura Noll’s luide lach deed haar opschrikken. “Verlang je ernaar zijn huis te zien, liefje?” krijste de barvrouw gemaakt vrolijk. “Nou, dat zal een verrassing voor je worden! En zijn ouders? Ha! En jij, William, zit je nu al onder de knoet? Eigenlijk wou ik je geen krediet meer geven, maar omdat dat snolletje zo aandringt kun je nog wel wat krijgen. Nog een kopstoot?” William keek beurtelings boos en aarzelend. Renate trok smekend aan zijn arm en uiteindelijk gaf hij toe. “Ik moet gaan, Laura”, zei hij verontschuldigend. “Paps wou gisteren al dat ik wat klusjes deed en toen ben ik er vandoor gegaan. Hoe langer ik wegblijf, des te woedender wordt hij. Mij kan hij niets maken, maar hij werkt zijn woede altijd op moeder uit.” Laura Noll lachte spottend, toen hij Renate haastig mee trok. Ze verlieten de bar en stapten in de pick-up na wat geploeter in de modder, dat Renate’s gympies geen goed deed. Op de hoek van de straat merkte ze de blonde sheriff op, die hen nauwlettend gade sloeg. William zag hem ook, vloekte binnensmonds en startte zo fel, dat de modder hoog opspoot van onder de wild draaiende wielen. “Klerelijer”, gromde hij. “Hij heeft het altijd op me voorzien. Ik kan mijn gezicht niet laten zien in de stad, of hij duikt in de buurt op.” “Zo onsympathiek leek hij me niet”, suste Renate. William wierp een woedende blik in haar richting, gaf volgas en scheerde zo rakelings langs de jongeman heen, dat deze nog net opzij kon springen om niet onder de modder te komen. “Zo”, zei William. “We zijn er.” Bij het verlaten van de stad hadden ze nog zowat twee mijl gereden, waren dan een zijweg ingeslagen die in een nog slechtere staat verkeerde dan de hoofdbaan, en waren nu gestopt. Renate staarde naar het verwaarloosde erf, de half ingezakte steiger bij de rivier en het kleurloze houten bouwsel dat meer weg had van een schuur dan een woning. Dat het voor menselijk gebruik was, viel op te maken uit de rook die uit een scheve, roestige metalen schoorsteenpijp kronkelde en aan de scheefgezakte veranda waarop eens schommelstoel stond. Het geluid van de stoppende auto veroorzaakte enige reaktie in het verlaten lijkende bouwsel. De schots hangende deur werd open gerukt en een dikke, kalende man met een ongeschoren gezicht in ontbloot bovenlichaam verscheen op de veranda. Zijn gezicht stond woedend. Voordat hij iets kon zeggen, verscheen achter hem een klein mager vrouwtje met grijzende zwarte haren in een verwaarloosde dot. “Hou je kalm, Dennis”, smeekte ze. “William zal wel een goede reden gehad hebben om zolang weg te blijven.” “Ja”, snauwde de man. “Drank en wijven!” William was intussen uit de pick-up gesprongen. Hij zag er vechtlustig uit. “Ja”, snauwde hij op zijn beurt. “En jij kunt het weten, want dat zijn de redenen waarom je zelfs soms dagenlang verdwijnt, ouwe klerelijer!” De twee zouden ongetwijfeld nog lang tegen elkaar hebben staan brullen, als Renate niet op haar beurt was uitgestapt. Dennis Doyle, William’s vader, sloot zijn mond met een klap en staarde naar haar verschijning. Zijn vrouw hield op het handenwringen en volgde zijn voorbeeld. “Wie heb je meegebracht, William?” vroeg ze tenslotte klaaglijk. “Je weet toch dat je vader niet op bezoek gesteld is? En we kunnen niets aanbieden. Jeetje, er is niet eens behoorlijk te eten!” William was blijkbaar opgelucht dat haar verschijning de woordenwisseling had doen ophouden, want hij keek enigszins dankbaar in haar richting, liep dan naar haar toe en legde zijn arm om haar heen. “Mams, paps”, stelde hij voor. “Dit is Renate Brice, nu Renate Doyle. We zijn vannacht getrouwd.” Na deze woorden keek hij wat angstig naar zijn vader, doch deze reageerde blijkbaar niet op de verwachte manier, want Renate kon merken dat William duidelijk verrast was. “Zo”, zei Dennis Doyle. “Je bent dus getrouwd? Nou, dat is een hele verrassing. Maar in dit geval een zeer aangename. Je hebt me daar een stoot uitgezocht, jongen. Zo’n stuk heb ik sinds lang niet meer gezien!” Renate kleurde diep onder zijn ruwe woorden. Ze staarde vol afschuw naar de verwaarloosde dikke man. De over zijn broek heen hangende buik vervulde haar met walging. Lieve hemel, dacht ze, waar ben ik in verzeild geraakt? Ik dacht dat dergelijke toeWilliamden en mensen in deze moderne tijden niet meer bestonden! Ze besefte echter dat ze weinig ander keus had dan door te bijten. Haar leven was op ‚‚n nacht volkomen in de vernieling gegaan. Ze kon nergens heen. En ze was wettelijk getrouwd met William Doyle, een man die haar meisjesdromen blijkbaar keer op keer teleurstelde. William’s moeder, Elma, kwam naar haar toegelopen en nam haar bij de arm. Ze trok haar met zachte dwang mee in de richting van het vervallen krot. “Kom, liefje”, kirde ze. “Jullie zijn net op tijd voor het middageten. Veel zaaks is het niet, vrees ik. Alleen maar stoofpot van wilde uien, wortelen en een buidelrat.” “Buidelrat?” vroeg Renate zwakjes. “Ach”, zei het mensje, haal je neus niet op, meisje. Buidelrat is best lekker, al zul jij het wel nooit gegeten hebben. Waar ben je trouwens vandaan? Je lijkt me iemand uit een grote stad.” Renate liet zich meetronen, terwijl ze zwakjes begon te vertellen over Princetown en de manier waarop ze William ontmoet had. Vader en zoon Doyle volgden hen zwijgend het huis in. De volgende dagen verliepen volgens een eentonig patroon. Geen van de Doyles geloofde blijkbaar in vroeg opstaan als het niet absoluut hoefde en er werd de eerste dag bijna tot de middag geslapen. Na een haastig ontbijt van wat haastig gekookte havermout verdwenen de twee mannen dan en keerden pas laat in de namiddag terug, meestal met het resultaat van hun strooptochten. Meestal waren het konijnen, die ze uit uitgezette strikken haalden, soms buidelratten, een enkele keer een hert dat ze met hun geweren hadden weten te verschalken. Moeder Doyle leek heel wat eetbare spullen te kunnen vinden in de omringende bossen, zoals eetbare paddestoelen, knollen, wilde uien en dergelijke. Vaak bracht ze ook maiskolven mee, en Moly wist zeker dat ze die niet gekocht had. Dat de Doyles wel meer het onderscheid niet maakten tussen mijn en dijn, werd ook enkele keren bewezen door William, toen hij thuis kwam met een hele ham en zelfs een keer met een biggetje. Renate verviel steeds meer in een sombere stemming. Ze probeerde zo goed mogelijk het vervuilde huis wat op te knappen, maar veel kon ze niet doen uit gebrek aan middelen. Een leuk stofje voor gordijnen of een tafelkleed was er niet. Geld voor de aankoop ervan evenmin. Ze vernam dat vader en zoon soms iets verdienden met gids spelen voor jagers, maar dat hield vroeg opstaan in en daar waren ze niet happig op. Dus gebeurde het alleen als het niet anders kon. Zelf voelde ze zich ook niet al te lekker. Het enige water kwam van een pomp en moest opgewarmd worden op een houtkachel. Daarmee moest ze kleren en zichzelf wassen. Haar verlangen naar een lekkere douche of een bad kon alleen maar vervangen worden door een duik in de rivier. En als het eenmaal winter werd, zou zelfs dat niet meer mogelijk zijn. De situatie tussen haar en haar man maakte haar ook droefgeestig. William had in de week dat ze hier nu was slechts ‚‚n keer de liefde met haar bedreven: de eerste nacht. Het was een beproeving geweest voor Renate. Het hele gezin sliep in het uit ‚‚n groot vertrek bestaande huis. De bedden waren slechts door neerhangende gordijnen van de rest van de woonruimte gescheiden, dus kon iedereen elke beweging van de ander horen. Ze had dan ook angstig fluisterend William gevraagd op te houden, toen hij die eerste nacht toenaderingspogingen gedaan had. Maar hij wou van geen ophouden weten. Renate durfde niet al te veel verzet te bieden, uit angst dat de andere twee zouden komen kijken wat er aan de hand was, dus liet ze hem tenslotte begaan. Maar de wetenschap dat luisterende oren alles konden horen, zorgde ervoor dat ze geen enkele reaktie voelde op zijn kussen, zijn strelende handen en zijn over haar volle tieten en gladde buik glijdende mond. En het werd nog erger voor haar, toen hij zijn geduld verloor, ruw haar benen spreidde, even haar kutje kneedde met zijn hand, er een vinger in boorde en niet wachtte tot ze zelfs maar een beetje vochtig was. Zonder op haar gefluisterde protesten te letten, had hij zich tenslotte tussen haar dijen gewerkt en zich brutaal in haar geramd. Zijn wilde stoten deden het kreupele bed kraken en piepen en Renate had vol schaamte de ogen gesloten, omdat ze wist dat zijn vader en moeder waarschijnlijk alles konden horen. Het was gelukkig snel voorbij geweest, want William was veel te opgewonden om zijn orgasme lang te bedwingen. De volgende ochtend was haar vermoeden over het meeluisteren bevestigd door de schuine grappen van vader Doyle en de liederlijke, kwijlende manier waarop hij zijn ogen over haar lichaam liet dwalen. Tijdens de daarop volgende dagen had ze deze blikken trouwens vaker op zich gevestig gevoeld. Van William had ze geen last meer gehad. Hij was elke avond verdwenen met de pick-up en slechts laat teruggekeerd. Steeds riekend naar drank. En soms was er ook een ander parfum geweest… Renate had sterke vermoedens dat hij zijn oude relatie met de vrouw in de bar weer aangevat had. Intussen was dat haar echter om het even geweest. Nu was ze hier een week en zoals alle voorgaande dagen waren haar huisgenoten in de loop van de dag verdwenen om hun marginale bestaan te leiden. Renate had vergeefs geprobeerd de vele voedselvlekken van het ruwhouten tafelblad te krijgen en voelde zich nu zweterig en vies. Ze had de ketel met water op het houtvuur geplaatst en een teil genomen om zich in te wassen. Toen het water kookte, schepte ze er voldoende uit om de teil half te vullen, lengde aan met vers water tot ze de gewenste temperatuur had, en begon zich uit te kleden. Deze primitieve wasbeurten vormden zowat haar enige genot in dit droefgeestige bestaan. Langzaam liet ze haar bloesje, haar jeans en slipje en beha van zich afglijden, drapeerde alles netjes op een wankele stoel om het niet op de vieze vloer te laten terechtkomen en ging op een lap stof staan die ze voor de tafel had gelegd. Met een versleten washandje en een stuk ruwe zeep begon ze zich te wassen..