Renate deel 9

Op dat ogenblik viel het licht van koplampen op haar en zag ze een auto naderen. Tot haar opluchting stopte hij. Dan zag ze dat het om een patrouillewagen ging. David Jones stapte uit en keek haar aan. “Mevrouw Doyle?” vroeg hij aarzelend. “Wat doe je hier zo laat? Er is toch niets gebeurd? Ben je alleen?” Renate’s eerste impuls was alles te vertellen aan de knappe jongeman. Tenslotte was hij van de politie. Maar een aantal faktoren weerhield haar. Ze wou eerst William zien. Weliswaar hij haar flink teleurgesteld maar toch hoopte ze dat het tussen hen nog iets kon worden. En hij zou zeker niet waarderen dat ze zijn vader aan de politie overleverde. Bovendien… wat kon ze eigenlijk bewijzen? Het was haar woord tegen dat van Dennis Doyle. Natuurlijk zou ze zich kunnen laten onderzoeken en, ondanks de verstreken tijd, laten aantonen dat er gemeenschap was geweest. Maar hij kon beweren dat het met haar instemming gebeurd was. Ze had zich tenslotte nauwelijks geweerd, zodat er niet echt blauwe plekken of andere verwondingen op haar lichaam waren, toch niet van die aard dat ze op een gevecht wezen. “Ik ben komen wandelen”, zei ze daarom na een aarzeling. “Elma vertelde me dat William naar de stad gereden is en ik wil hem spreken.” “Komen wandelen?” deed David Jones verbaasd. “Nou, je hebt lef, meisje. Het is een hele afWilliamd en de weg is niet bepaald geschikt voor een avondlijke wandeling. Je hebt toch opgelet voor slangen?” “Natuurlijk”, antwoordde Renate, nu wat ongeduldig. “Kun je me misschien zeggen hoe ik bij de Riverboat Queen Saloon kom? Waarschijnlijk is William daar.” Een vreemde uitdrukking verscheen op het gezicht van David Jones. “Waarschijnlijk”, antwoordde hij droogjes en op een ietwat sarkastische toon. “Ben je zeker dat je daarheen wilt? Je moet hem wel iets belangrijks te zeggen hebben. Kan ik misschien helpen?” “Het is persoonlijk”, verklaarde Renate kortaf. Hij haalde de schouders op. “Zoals je wil. Stap in, ik zal je wel brengen.” Renate aarzelde even, maar ging dan op zijn aanbod in. Ze was flink vermoeid en de duistere straatjes zagen er niet al te uitnodigend uit. De rit duurde slechts enkele minuten, maar gaf haar toch de tijd de jonge sheriff vanuit haar ooghoeken op te nemen. Een knappe jongen, dat kon ze niet ontkennen, al was hij van een heel ander type dan William. Ze vroeg zich af of hij een vriendinnetje had… En dan dwong ze zich eraan te denken dat ze een getrouwde vrouw was. De patrouillewagen stopte voor de bouwvallige bar. “Zal ik mee naar binnen gaan?” vroeg David Jones. Renate schudde haar hoofd. “Nee, bedankt”, sprak ze. “Zoals ik al zei gaat het om iets persoonlijks tussen William en mij. Bovendien leek hij je niet erg te mogen. Ik denk niet dat hij je lift zou waarderen.” “Klopt”, grijnsde David Jones. “William en ik hebben het nooit goed met elkaar kunnen vinden, zelfs niet in onze kindertijd, en sedert ik bij de politie ben helemaal niet. Ik heb hem enkele keren op stropen betrapt. En hem enkele keren ondervraagd in verband met kleine diefstallen…” Renate herinnerde zich de ham en het biggetje, en wist dat de verdenkingen van de sheriff zeker niet ongegrond waren. “Nou, dank je voor het brengen”, zei ze haastig. “Tot ziens, misschien.” Ze stapte haastig uit en liep naar de bar. Toen ze de deur opende, klonk luide countrymuziek en sloeg een waar rookgordijn haar in het gezicht. Haar verschijning werd onthaald op luide kreten en ze moest enkele keren grijpende handen van dronken kerels ontwijken toen ze zich een weg naar de toog baande. Daar trof ze niet de verwachte Laura Noll aan, maar een ziekelijk lijkende jongeman die met moeite de glazen en flessen leek te kunnen hanteren. Hij staarde haar verbaasd aan. Blijkbaar was het een zeldzaamheid een vrouw in de bar te zien verschijnen. En zeker een vrouw alleen. “Ja?” vroeg hij aarzelend. “Ik zoek William Doyle”, verklaarde Renate. De blik van de barman ging naar een deur achterin de bar, merkte ze op. Dan keek hij haar weer aan. “Waarom?” wou hij weten. “En wie ben jij?” “Zijn vrouw”, zei Renate kort. Enkele dronken kerels waren intussen om haar heen komen staan en probeerden met ruwe grapjes toenadering te zoeken. Ze sloeg er geen acht op, maar lette scherp op de blik van de barman, die weer richting de deur was gegaan. “Eh…”, deed hij aarzelend. “Waarom wil je William hebben, liefje?” vroeg een van de dronken kerels. “Hij is trouwens bezet. Je zou beter een zaak met mij doen.” Renate schudden hem van zich af en liep vastberaden in de richting van de deur, ondanks de zwakke protesten van de barman. Achter de deur bevond zich een trap naar de bovenverdieping. Ze beklom hem. Naarmate ze hogen kwam nam het rumoer van de bar af en kregen andere geluiden de bovenhand. Ze hoorde een vrouw zacht jammeren, gepaard aan een zwaar gehijg en het piepen van bedveren. Op de overloop kwam ze bij een andere deur. Deze stond open. Een nachtlampje wierp een rode gloed over het tafereel. Ze zag een bed met verwarde dekens en lakens, waarop iets zich met wild deinende bewegingen bewoog. Het eerste ogenblik kon ze geen onderscheid maken tussen de man en de vrouw, zo verstrengeld waren deze met elkaar. Ze herinnerde zich de voor haar kryptische uitdrukking ‘het beest met twee ruggen’. Aarzelend deed ze nog een stap voorwaarts. Ze stond nu in de slaapkamer. Ondanks de manier waarop de twee in elkaar opgingen moest ze toch een geluid gemaakt hebben dat tot hen doorgedrongen was, want hun wippende bewegingen verstarden en de twee gezichten wendden zich in haar richting. Ze keek in de van wellust vertrokken trekken van Laura Noll en het zwetende aangezicht van haar man. William Doyle. Een snik ontsnapte Renate. Ze kon zich niet bedwingen. Deze dag was gewoon teveel geweest voor haar. De onvrede over haar onbevredigende huwelijk, de verkrachting door haar walgelijke schoonvaderm de reakties van haar lichaam op zijn ongewenste handtastelijkheden en nu het vinden van haar man met een andere vrouw, deed Renate even dol draaien. Met een woest gekrijs sprong ze naar het bed toe, begon met beide handen op William’s gezicht te slaan en kwam dan tot zichzelf. Haar armen vielen slap langs haar lichaam en ze bleef even onbeweeglijk staan. De twee op het bed waren zo verrast, dat ze roerloos bleven liggen, nog steeds met elkaar versmolten. Renate draaide zich om, rende de kamer uit, de trap af en de bar door. Ze hoorden niet eens het gejoel en gejuich van de dronken bende. Buiten op straat bleef ze staan. Ze herinnerde zich slechts vaag hoe David Jones gereden was. Toch begon ze in een bepaalde richting te lopen. Het was haar zowat om het even waar ze terecht kwam. Na enkele minuten hoorde ze het geluid van een auto achter zich. Ze bleef pal doorlopen, ook toen de wagen naast haar stopte. “He!” klonk William’s stem. “Stap in!” Ze bleef doorlopen. Hij reed de pickup een eindje verder, tot hij voor haar stoppen kon. Dan stapte hij uit en greep haar bij een arm. “Wat had dat te betekenen?” vroeg hij grof. “Kom je me nu al bespioneren?” Renate wou zich los rukken, maar hij hield haar stevig vast en schudde haar door elkaar, terwijl hij haar met verwensingen overstelpte. Renate vond tenslotte haar stem. “Ik kwam je hulp zoeken!” krijste ze. “Ik kwam je vertellen dat je smerige vader me verkracht heeft! En als klap op de vuurpijl vind ik je dan in het bed van die smerige slet!” Haar woorden maakten blijkbaar niet veel indruk, want hij staarde haar onbewogen aan en bleef haar arm vasthouden. “Zo”, zei hij tenslotte knorrig. “Heeft vader het weer eens geleverd? Nou ja. Het is niet de eerste keer. En je zult wel op de een of andere manier aanleiding gegeven hebben. De kuise onschuld spelen, dat kunnen jullie allemaal. En dan een scene komen maken, zodat ik voor de ogen van mijn vrienden voor schut gezet word!” Renate was zo verontwaardigd over zijn reaktie, dat ze geen woord kon uitbrengen. Ze was zelfs te verbijsterd om zich te verzetten, toen hij haar in de richting van de pickup trok, het portier opende en haar op de passagiersplaats duwde. Voordat ze kon reageren met haar versufte brein, had hij het portier al weer gesloten en achter het stuurwiel plaats genomen. Hij gaf gas en reed met gierende banden weg. “Wat ben je van plan te doen?” slaagde ze er tenslotte in uit te brengen. “Dat merk je wel”, antwoordde hij zonder haar een blik waardig te gunnen. Ze verlieten Selmerville, reden over de grote weg richting van het huis en stopten daar korte tijd later. Renate wou blijven zitten, tegen alle beter weten in hopend dat William tot een confrontatie met zijn vader zou overgaan en haar hier weg zou brengen, maar in plaats daarvan kwam hij om de wagen heen gelopen, trok het portier open en sleurde haar letterlijk uit de pickup. “Wat… wat doe je toch?” stamelde ze verbijsterd, terwijl hij haar op de veranda trok in de richting van de deur. Hij gunde haar geen antwoord waardig. Binnen zaten Elma en Dennis Doyle aan de tafel de eeuwige stoofpot op te lepelen. De vrouw keek nauwelijks op toen Renate en William binnenkwamen, maar Dennis grijnsde breed. Een straaltje jus droop uit zijn mondhoek. “Zo, zoon”, teemde hij kwijlerig. “Breng je je lieve vrouw terug? Dat ondeugende ding is er alleen vandoor gegaan, heb ik vernomen. Kon ze niet wachten het je te vertellen hoe het aanvoelt door een echte kerel geneukt te worden? Ik kan je verzekeren dat ze ervan genoten heeft! Ze kwam alsof het voor de eerste keer in haar leven was.” Renate slaakte een verontwaardigde kreet en keek in William’s richting om te zien hoe hij zou reageren. Tot haar verbijstering grijnsde hij breed. “Dat wil ik graag geloven”, teemde hij. “Ik denk dat ze echt een schok nodig had om zich te kunnen laten gaan. Die ene keer dat ik haar hier geneukt heb, had ik net zo goed een lijk kunnen nemen. Maar nu ze ontdooid is, zal dat wel veranderen.” Renate werd bloedrood door zijn ruwe woorden en de manier waarop hij over haar sprak. “Schoft!” siste ze. “Hoe durf je? Je geeft niets om me! En als ik niet reageerde zoals je wou, dan was het alleen maar aan jezelf te wijten! Je denkt alleen maar aan je eigen genot! Gaat het met die slet van de bar ook zo?” William draaide in haar richting, bracht zijn hand omhoog en gaf haar een harde klap in haar gezicht. Geschokt sloot Renate haar mond. Ze staarde hem met grote ogen aan en besefte dat ze pas nu zijn ware gezicht zag, hoe slecht hij haar voordien ook al behandeld had. Ze wou zich van hem losrukken en het op een lopen zetten, maar hij hield haar onverbiddelijk in zijn greep. Een vals gegrinnik ontsnapte aan zijn lippen. “Weet je, paps”, zei hij tot Dennis Doyle, “als ik haar zo opgewonden en woedend zie, dan krijg ik echt zin in een nummertje wippen.” De dikke, vieze man lachte zijn vettige lach. Hij wreef met de rug van zijn hand de jus van zijn kin en stond recht. Zijn dikke buik stootte tegen de rand van het tafelblad, toen hij daaromheen liep en in haar richting kwam. “Je zegt het, jongen”, grijnsde hij. “Met mij is het net zo. Als meiden zich als wilde katjes gaan gedragen, dan word ik daar bloedheet van. Zullen we haar samen eens een lesje leren?” Renate kon haar ogen niet geloven, toen ze William gretig zag knikken. Was dit de jongeman, waarvoor ze door haar ouders het huis uitgezet was? Waaraan ze haar maagdelijkheid geschonken had. Ze kon het niet geloven, zelfs niet al was ze naderhand tot de ontdekking gekomen dat hij slechts in een stomdronken bui met haar getrouwd was en haar bedrogen had met de roodharige barvrouw. “William!” hijgde ze protesterend en wou zich opnieuw losrukken. Hij lette niet eens op haar protesten en begon haar in de richting van een door een gordijn afgesloten slaapruimte te trekken, hierbij geholpen door zijn dikke vieze vader, die niet aarzelde hierbij zijn handen gretig over haar tieten en heupen te laten dwalen. Renate worstelde verwoed, doch de twee waren te sterk voor haar. In een laatste hoopspoging keek ze in de richting van Elma Doyle. “Elma!” hijgde ze. “Doe iets!” De vrouw zat met gebogen hoofd aan de tafel. Bij Renate’s woorden keek ze even op. Haar ogen stonden dof en wanhopig, maar ze zei niets, maakte geen enkel gebaar van protest terwijl haar man en zoon haar weerloze schoondochter naar het bed sleepten. De twee hadden haar nu bij het bed en drukten haar neer op de dekens. Renate probeerde verwoed zich te verzetten, doch ze hielden elk een van haar armen langs haar lichaam neergedrukt en begonnen met hun vrije handen haar bloesje los te knopen. Tijdens haar overhaaste vlucht na de verkrachting door Dennis Doyle, had Renate zich haastig aangekleed. Ze droeg slechts haar bloesje en jeans, zonder beha of slipje. De twee kerels hadden dan ook in een oogwenk haar volle tetters ontbloot en lieten er hun handen genietend overheen glijden. Dennis kneep hierbij zo fel in haar tepel, dat ze het uitgilde. William bracht zijn hoofd omlaag en zoog haar andere speen tussen zijn lippen. Hij zoog en slobberde eraan alsof het om een onbetaalbare lekkernij ging. Renate walgde van wat er gebeurde en met wie, doch ze kon niet beletten dat de zenuwknooppunten in haar veerkrachtige vleesheuvels reageerden op de ongewenste prikkels. Binnenkort meer in deel 10 !