Speel op mijn fluit, meisje

Volgens mijn omgeving was ik erg muzikaal. Als meisje van vijf kon ik al de moeilijkste wijsjes feilloos fluiten. Ik floot de hele dag, onder het eten, op de W.C. en in bad en ’s avonds floot ik mezelf in slaap. We hadden thuis een mooie piano waar mijn vader en mijn zus Caroline, die acht jaar ouder is dan ik, prachtig op konden spelen. Ik kende de etudes uit mijn hoofd en floot als ik een goede bui had de tweede stem mee. Toen ik zeven jaar was gaf ik de wens te kennen om ook muziekles te gaan nemen. Hoe mooi ik het ook vond, ik wilde een ander instrument bespelen, en u raadt het natuurlijk al, het werd de fluit. Ik maakte goede vorderingen en verwaarloosde de school zodanig dat ik twee keer bleef zitten. Maar fluitspelen kon ik en ik gaf als elf- jarige al moeilijke concerten in het plaatselijke verenigingsgebouw. Ik was toen leerlinge op de Streekmuziekschool en sloot vriendschap met Fiona, die een half jaar ouder was dan ik. Zij was werkelijk virtuoos op de dwarsfluit en samen speelden we menig duet. De weg van de muziekschool of omgekeerd kon je op twee manieren afleggen. Gewoon rechttoe rechtaan over de Buitenboordseweg met veel autoverkeer of via een hobbelig fietspad, dat grotendeels door een vrij verlaten bosgebied voerde. Wij kozen bijna altijd voor het bos, omdat het daar altijd aan de stille kant was en we naar hartelust konden fluiten, maar ook, omdat daar vaak jongens waren die ons nafloten. En als aankomend tieners genoten we natuurlijk van de belangstelling die men voor ons had. Op een dag, we waren vijftien (Fiona zelfs bijna zestien) ontmoetten we een jongen van een jaar of negentien. Hij hield ons staande en vroeg wat we in de luxe etuis achter op onze fietsen meevoerden. “Dat zijn fluiten”, vertelden wij hem, “We komen van de muziekschool, omdat we allebei fluitles krijgen.” De jongen lachte dubbelzinnig en vroeg of we erg goed waren op de fluit. In mijn onnozelheid zei ik volmondig “ja” en was bereid mijn vaardigheid te laten zien. Ik nam mijn fluit uit de verpakking, schroefde de twee helften aan elkaar en begon een vrolijk wijsje te spelen. Fiona kon het ook niet laten en even later deed ze dapper mee op haar dwarsfluit. Toen we uitgespeeld waren applaudiseerde de jongen en zei : “Gossie zeg, dat was verdomd goed. Ik weet zeker dat jullie ook wel op mijn fluit kunnen spelen.” Fiona bloosde tot achter haar oren, maar ik ging erop in en zei “Nou, breng je fluit maar eens mee, dan wil ik het wel ’s proberen.” Waarop de jongen heel hard moest lachen en brulde : “Ik heb m’n fluit altijd bij me, dag en nacht.” Ik stond op het punt om te zeggen dat hij ‘m dan maar eens moest laten zien, toen Fiona plotseling op haar fiets sprong en over haar schouder riep : “Kom op, wegwezen, die gozer wil te graag.” Ik begreep er niets van en karde haar achterna. “Waarom reed je ineens weg?” zei ik toen ik haar had ingehaald. “Stomme trut”, antwoorde ze, “weet je niet wat hij met z’n fluit bedoelde?” Ik schudde verbaasd m’n hoofd en vroeg om uitleg. “Hij bedoelde z’n piemel, z’n ding waar die mee plast en nog wat anders kan doen.” Ik keek haar verwonderd aan. “Hoe weet jij dat nou? Vertel daar eens wat meer van.” Toen begon Fiona met een kop als vuur het verschil tussen jongens en meisjes uit te leggen en wat ze zoal met elkaar konden doen. “Waarom doen die jongens dat dan zo graag?” moest ik weten. Fiona moest lachen om mijn onnozelheid. “Je weet toch wel wat je tussen je benen hebt? Nou daar past die fluit van die jongens prima in, soms willen ze ‘m in je kont douwen en er zijn knullen die ‘m ’t liefst in je mond stoppen. Heb jij nooit jeuk tussen je benen? Aan je kutje?” Dat had ik al twee jaar. “Ja”, zei ik. “Dan ga ik altijd liggen wrijven tot het plotseling heel erg fijn wordt en dan is het over. Meestal doe ik het in bed voor ik ga slapen. Caroline deed het ook altijd en ze heeft me geleerd hoe ik wrijven moet. Maar ze heeft nooit tegen me gezegd, dat jongens ’t leuk vinden om het met je te doen. Ik zou het wel eens willen meemaken, lijkt me best geinig.” Fiona trapte iets harder en ik vroeg haar waarom ze plotseling zo’n haast had. “Om zo gauw mogelijk thuis te zijn en te doen wat jij altijd ’s avonds in bed doet. Dat duurt me te lang.” Waarop ik zei “Waarom doe je ’t dan niet hier, achter die struik daar. geen mens die ’t ziet. behalve ik dan.” Ze keek me aan met een eigenaardige gloed in haar ogen en remde af. “Oke, als jij ’t ook doet.” Zo kwam ’t, dat we even later naast elkaar achter de struik lagen te vingeren en bij elkaar keken hoe we ’t deden. Ik had een jurk aan en hoefde dus alleen maar mijn slipje uit te trekken. “Als er nou maar niemand komt” hijgde ze en begon verwoed te wrijven. Ze deed het anders dan ik, ze stopte twee vingers in haar kutje, terwijl ik er alleen maar over wreef. Vooral bovenaan, op het miniscule knopje was ’t het lekkerste. “Kom jij al klaar?” informeerde Fiona. “Wat?!” hijgde ik. “Of je al klaar komt trut, bij mij komt ’t haast.” Even later begon ze te kreunen en met haar hoofd heen en weer te rollen en praktisch op hetzelfde moment voelde ik een groot genot door mijn lichaam stromen. Toen wist ik wat klaarkomen was. Twee dagen later fietsten we weer door het bos naar huis en op dezelfde plek zagen we dezelfde jongen. “He, willen jullie met mijn fluit spelen?!” riep hij. Fiona werd weer vuurrood en keek naar mij met iets hulpeloos in haar blik. Maar tevens zag ik haar ogen weer gloeien als vurige kooltjes en ik voelde me helemaal warm worden van binnen. “Nou, ” zei hij tegen mij, “jij wou mijn fluit toch zien?” Ik keek om me heen en vondt het overal veel te open. Nergens beschermend struikgewas. “Hier niet, ” zei ik en toen tegen Fiona : ” Waar we eergisteren waren?” Fiona knikte verward en reed vooruit. Ik trapte wat langzamer, zodat de jongen mij hardlopend gemakkelijk bij kon houden. Op ons plekje achter de struik lagen we elkaar verlegen aan te kijken tot de jongen zei “Ik heet Pierre, en jullie?” We prevelden onze namen en voelden ons groot toen bleek dat hij al achttien was. “Kom, pak mijn fluit, ” zei hij tegen mij en pakte me beet om mij tegen zijn harde mannenlijf aan te persen. Hij dwong mijn hand naar zijn gulp en toen voelde ik ‘m wippen onder de stof van z’n versleten spijkerbroek. Het was een in mijn ogen ontzettend groot stuk vlees, met dikke aderen, waar het bloed kloppend doorheen stroomde. Er zat een vel omheen, dat vanzelf afstroopte en de kop van het stuk vlees blootlegde. “Is dat je fluit?” fluisterde ik, “dat is je piemel man. Hoe komt die zo hard? Dat is toch zeker lastig met lopen? Hij zal toch niet altijd zo zijn?” Fiona en Pierre brulden het uit en kregen er de hik van. Ik was ontzettend nieuwsgierig naar zijn pik, zoals Fiona ‘m noemde en pakte het grote gevaarte in mijn beide handen. Pierre wees me hoe ik ‘m behandelen moest en even later lag ik hem vakkundig af te trekken. “Als jullie op je fluit spelen, nemen jullie ‘m toch in je mond?” vroeg Pierre. Ik knikte en toen zei hij : “Waarom neem je mijn fluit dan niet in je mond?” Ergens wist ik dat het niet netjes was wat ik deed, maar ik wilde ’t zelf, niemand dwong me iets te doen wat ik niet wou. Ik bukte me en nam zijn gevaarte tussen m’n lippen. Hij zei wat ik moest doen en ik begon mijn mond zover mogelijk over de fluit te schuiven. “Jij speelt toch dwarsfluit, niet?” zei hij tegen Fiona. “Waarom speel jij dan niet ?” Fiona beefde over d’r hele lichaam. Ze ging op beide knieen op het mos zitten en zette haar lippen aan de lange zijkant van de fluit. Terwijl ik de dikke kop zoog en blies, likte zij de dikke vleesboom af. “Sommige mensen blazen vochtig op hun instrument, ” zei Pierre, “net zoals mensen die nat roken. Mijn opa bijvorbeeld. die rookte pijp . de een. oeh. speelt fluit. de. a.der. rookt. de pijp. komt. op. brrrr. ’t. mmmm. oehhhh. zelfde. neer. jij ook. samen op. m’n. fl.uit. spelen. lekker. oehhhh.” Ik luisterde naar de gekke geluiden die hij maakte en dacht na over nat roken en nat fluitspelen. Ik had het ook wel eens, dat ik mijn fluit moest uitschudden ‘m zo van mijn ingeblazen speeksel te ontdoen. Zijn fluit zou natuurlijk ook nat worden dacht ik. Het was een groot genoegen zijn nog dikker wordende fluit te bespelen. Kon ik maar echt erop spelen, er echt geluid uit krijgen. Opeens kreeg ik een gekke inval. Ik deed net of ik echt speelde, roffelde met m’n vingers over de dikke paal en neuriede intussen een wijsje dat me te binnen schoot. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Fiona haar broek al half uit had en aan haar kutje zat te friemelen. Ik had allang weer die jeuk gevoeld, maar geen tijd gevonden om te wrijven. Dat deed ik nu wel en ik stak mijn hand onder mijn schotse rokje, rukte het kruis van mijn slipje opzij en stak twee vingers in mijn natte kutje. Intussen floot ik vrolijk verder op de levende fluit, die opeens heel erg levend werd en uitgeschud moest worden. Er kwam tenminste een heleboel vocht in mijn mond, en ik had kennelijk teveel speeksel verbruikt bij mijn fluitpartij. Maar het smaakte niet als spuug. Het was zoet en zout tegelijk, nogal dik van samensteling en vuilwit van kleur. Fiona had hijgend losgelaten, maar ik ging ijverig door. Maar dat kwam ook, omdat Pierre mijn hoofd stevig vasthield, zodat zijn fluit keurig in mijn mond bleef schuiven. Ik kreeg een weee lucht in mij neus en snoof het bijzondere aroma op. Intussen wreef ik heftig verder en toen kwam opeens het allerlekkerste gevoel over me. Maar tegelijk had ik weer nat gefloten en kreeg ik nog eens mijn mond vol van het stroperige zoet-zoute vocht. Fiona sloeg haar hand voor haar mond en riep gesmoord uit : “O, Dees, wat doe je nou! Pijp je ‘m af ? Godsamme, zo ver ben ik nog nooit gegaan. ’t laatste altijd met mijn handen.” Langzaam werd de fluit helemaal slap en even later glipte ie uit m’n mond. Er zat nog wat glinsterend vocht op mijn lippen en de lachende Pierre zei “Jullie zijn verdomde goed op de fluit. lik jij het ‘r maar af.” Maar Fiona weigerde ronduit en toen nam Pierre een zakdoek om het af te vegen. Drie maanden lang zagen we hem elke dag en elke dag befloten we zijn fluit. Fiona kreeg er ook steeds meer plezier in en liet zich op het laatst ook in haar mond spuiten. Toen bracht Pierre een vriend mee en hadden we elk een eigen fluit. Maar dat vonden de jongens niet zo geslaagd. We moesten eerst de fluit van Pierre bespelen en daarna die van Robbert. Die was nog groter en dikker dan die van Pierre. Als Robbert klaar gekomen was konden we weer opnieuw beginnen bij Pierre en daarna wou Robbert weer. Soms hielpen we hun wel vier keer op een middag en Robbert zelfs vijf keer. Een week of drie later waren er opeens vier jongens en ook die befloten we samen zodat we op zo’n middag onze monden constant vol hadden met ofwel warm hard fluitevlees ofwel fluitesap. “Jullie hebben ook een etui waar jullie fluit in moet, ” zei Robbert op een dag en toen werden we neergelegd op de harde mosgrond en stroopten ze onze slipjes af. We waren toen al zover dat we alles goedvonden en alles met onze lieten doen. Anderhalfuur lang kreeg ik de ene fluit na de andere in mijn etui. Alleen bij de eerste deed het nogal pijn en bloedde ik een beetje, maar voor de rest was het eindeloos lekker en kwam ik vele malen heerlijk klaar. Bij Fiona bloedde het niet en deed ’t ook geen pijn. Later vertelde ze, dat ze het al twee jaar met Pierre deed en met hem had afgesproken mij te verleiden op de ‘fluitmanier’. Maar toen was ik allang een door de wol geverfde tante, die constant naar een grote, dikke, keiharde lul verlangde. Neuken vondt ik het einde, maar nog meer plezier beleefde ik aan het afzuigen van vier van die grote pikken. En als ze dan zo lief waren om met z’n allen aan mijn klitje te gaan liggen sabbelen. mensenlief!